Bereik

Tekst en foto’s: Roos Mavrikou-Zevenhuizen

Als je verhuist naar een ander land, leven we gelukkig in een tijd waarin we elkaar toch nog kunnen horen en zien. Nou ja, als je in een omgeving woont waar de technologie dat toelaat. In de verste uithoeken van de wereld is er tegenwoordig wel ergens wifi te vinden waarbij toeristen, expats, of emigranten hun familie en vrienden op de hoogte kunnen houden van hun avonturen. Dan zou je zeggen dat je op een (weliswaar klein) eilandje in de Egeïsche Zee zeker wel te bereiken zal zijn. Daar ging ik in ieder geval van uit.

Maar helaas, wij hier in Aspous, een klein centraal gelegen dorpje op Skyros, met zo’n 300 inwoners, vallen tussen wal en schip als het gaat om goed internetbereik. Waar onze buurdorpjes (Skyros-stad en Linaria, het haventje van Skyros) via het Griekse telefoonbedrijf OTE vrij goedkoop internet kunnen ontvangen, dat bovendien meestal werkt, zijn wij afhankelijk van een zendmast via Vodafone die vaak kuren vertoont. Deze is er nog niet zo lang. Eerst moesten wij nog via de telefoonlijn met een code ‘inbellen’. Dat kostte behoorlijk wat geld, maar ook ergernissen. De telefoon lag (en ligt) er namelijk ook regelmatig uit. Wij dachten dat wij nu dus eindelijk van al dat gedoe af waren en op een normale manier internet zouden kunnen ontvangen. Weliswaar tegen een prijskaartje. Alleen is dat fabeltje al vanaf het begin de wereld uit geholpen. Niets is minder waar. Waar Nikos’ bloeddruk door de crisis al de hoogte in schoot, helpen de ergernissen om ‘onze bereikbaarheid’ ook niet echt mee.

Aspous op Skyros

We zijn inmiddels een nieuwe zendmast rijker; die van Cosmote. In de afgelopen paar jaar zijn we heen en weer geswitcht van provider en nog geen stap verder. Alleen ben ik er steeds meer van overtuigd dat ik hier zelf ook een rol in speel. Ik hou gewoon niet zo van de nieuwste technologieën, al kan ik er niet meer echt onderuit, en ik vrees dat die haat-liefde verhouding compleet wederzijds is. De technologie lijkt namelijk ook niet zo van mij te houden. Vroeger in Nederland al gingen pin-automaten direct defect mocht ik in de buurt komen van zo’n ding, en kopieerapparaten gingen ook acuut in staking, wilde ik een kopietje komen maken. Hier is dat onveranderd. De eigenaar van het boekwinkeltje hier op Skyros huivert al wanneer ik binnenkom, want dat betekent bijna zeker weer dat een van zijn apparaten het opgeeft. En ook thuis hebben wij niet echt geluk met de techniek. Wij hebben televisie. Dat is geen onverdeeld succes gebleken de afgelopen jaren.

Na een peperduur abonnement op te hebben gezegd vanwege de crisis, zijn we van de drup in de regen geraakt en hebben we maanden zonder beeld gezeten. Verder hebben wij, naast onze vaste telefoonverbinding, beide een mobiele telefoon (geen smartphone, maar een simpel gevalletje dat waarschijnlijk niet eens meer te verkrijgen is; de mijne heeft nog gewone cijfertoetsen) die elke maand wel meerdere dagen geen bereik heeft (het gaat via diezelfde zendmast als ons internet).

En dan onze geliefde laptop met ingebouwde camera om heerlijk te kunnen skypen met familie. Daarvan kan ik mij de laatste keer niet meer herinneren (het moet meer dan een halfjaar terug zijn geweest), aangezien mijn laptop, of onze internetverbinding er regelmatig de brui aangeeft. Soms geven alle verbindingen met de buitenwereld het tegelijk op en zijn  we compleet afgesloten. Geen vaste of mobiele telefoon, geen internet, zelfs geen televisie. Niet ergens in het oerwoud van Zuid-Amerika, maar in Europa. Aan de ene kant wel rustig, maar vooral frustrerend, want als mens in de 21e eeuw, ben je nu eenmaal gewend geraakt aan contact op afstand. Al heb ik mij nog steeds niet warm kunnen maken voor de social media, waaronder facebook; laat me meer leiden door de kanttekeningen. Al zou je zeggen dat het bij uitstek voor mensen die geëmigreerd zijn hét middel is tegen heimwee. Nee, ik ben wat dat betreft ouderwetser dan mijn bijna 65-jarige moeder.

Al deze strubbelingen omtrent de techniek zijn voor mij reden genoeg om tevreden te zijn met het basisbereik (een telefoontje hier en daar, en de beperking tot e-mailen). Scheelt een boel frustratie. Hoef ik tenminste niet helemaal in de stress te schieten wanneer ik zoals de afgelopen week bijna 6 dagen zonder internet zit. Maar, het had niet langer moeten duren, want ik kan natuurlijk niet helemaal zonder. Roos woont op het Griekse eiland Skyros. In editie 4 van de Griekse Gids Glossy staat een groot artikel over dit authentieke, mooie Sporaden eiland.

Wil je ook eens naar Skyros? Bekijk de website van Roos en haar man: www.skiroshotel.com of www.hotel-axilleion.com.

Skyros is vanaf de luchthaven van Athene te bereiken met een voordelige binnenlandse vlucht van Aegean (vluchten op zaterdag, zondag en maandag). Een andere mogelijkheid is om met een huurauto of taxi vanaf Athene naar het haventje van Kimi op het schiereiland Evia te rijden en vanaf daar de ferry naar Skyros te nemen (dagelijks, zomers meerdere keren per dag). Detail: de ferry is particulier bezit en heeft nooit last van stakingen.