Griekenland: 3696 vakanties Griekenland: 35323 hotels

De bloem van het Oosten; Zakynthos

Tekst en foto’s Koos v/d Woude

Het is al weer 16 jaar geleden dat we op Zakynthos zijn geweest. We zaten net buiten Laganas. Nu waren we 45 jaar getrouwd, een mooie gelegenheid om begin mei dit eiland weer eens te bezoeken en dit te vieren. Maar nu in Argassi, niet ver van de hoofdstad. En wat nog prettiger was, je kon er ook redelijk met de fiets uit de pedalen. Toen de bus Argassi binnen reed, leek het ons toe dat er heel wat veranderd was. De besproken appartementen van Illisa Beach waren nog niet open. Dat was even slikken. Maar vijftig meter verder bezat de eigenaar ook Hotel Porto Illisa. Hij bood ons een twee kamer appartement aan, centraal op de 2e etage. Of we daar akkoord me gingen; meer dan. Deze bruidssuite, was een lot uit de loterij. Zicht op de binnenplaats, met zwembad en de zee. De man was zo verguld dat we zonder protest de verandering aanvaardden, dat hij ons ’s avonds uitnodigde aan de buitenbar voor een ouzo. Kan je vakantie beter beginnen; wij dachten van niet.

Naar de stad
Om ergens een paar fietsen te huren, kostte ons even moeite. Maar uiteindelijk trapten we richting de hoofdstad. De weg ging door de gezellige nog rustige hoofdstraat en deels langs de zee. Aan de andere kant een weelderig begroeide bergwand en soms mooie huizen, met hoog opschietende bougainville. Dan over de rivier richting stad. Het wordt daar beduidend drukker. We fietsen langs de haven en een scheepswerf. Rechts is een weg naar de veerboten. Even stoppen om van de omgeving te genieten. Voor ons ligt een breed stuk water, daarachter de boulevard met de hoge losstaande klokkentoren van de Dionysioskerk.

Pal ernaast staat de kerk. We fietsen kriskras door de stad. De winkelstraat is verboden voor auto’s. Veel winkeltjes, met een boogoverkapping ervoor. We stallen de fietsen achter een kiosk en gaan lopend verder, tot aan het gezellige St. Markosplein, met veel winkels en, taveernes met terrassen. We hoeven dan ook niet lang na te denken om op een ervan te gaan zitten. De serveerster neemt alle tijd. Van ons mag het, er is hier genoeg te zien. Op de terugweg lopen we onder de overkapping door. Er is een keur aan winkels, meer dan er op dit moment aan toeristen zijn.Langs de straatkant zitten twee oude Griekse mannen, gemoedelijk een spelletje triktrak te spelen. Meestal een gebruikelijk beeld bij de cafés. In de schaduw van de boom trekken ze zich van niemand iets aan. Ze hebben gelijk. Ik blijf even staan kijken en maak stilletjes een foto. Ze schuiven de stenen in gedachten verzonken en behoedzaam over het bord.

Dan op zoek naar een pitta giros zaakje. In de buurt van de kerk ontdekken we er een. Het terras langs de weg is overdekt. Bij de veerhaven vertrekt een blauwwitte Ferry van de Ionion line. De ober vraagt waar we vandaan komen. Het antwoord ontlokt hem de bekende duim omhoog.

Naar Laganas
Een fietstocht naar laganas stond ook op het programma. Links van de weg staat een aanduiding dat het 5 kilometer verder is. Het begin is licht glooiend, maarde weg gaat door een schitterende omgeving. In een olijfgaard bij een witte kapel lopen zelfs een aantal paarden. In een gestadig tempo trappen we verder. We stoppen even in een duingebied voor Kalamaki, bij een pad dat naar zee afloopt. Op een bord staat dat er zeeschildpadden zijn. De toegang naar het strand is gesloten. Uit een wachthokje komt iemand naar ons toe. Het stuk strand is beschermd. We hebben er alle begrip voor. Na Kalamaki loopt er door een bosrijke omgeving zelfs een fietspad langs de weg. Rechts van die weg ligt het vliegveld. De omgeving is begroeid met paarse bloemen.

We stoppen, een zacht gezoem van vele bijen is duidelijk hoorbaar. We fietsen door de toeristenwijk met veel hotels. Daarna eten we wat aan het strand bij Laganas. Hoewel het er bijna het zelfde uitziet, is er ontzettend veel veranderd. Ik herken bijna niets meer. Veel winkels weg en bars en disco’s terug. Nog meer plaats voor de jeugd dan vroeger. De ober vertrouwt ons toe dat het jaarlijks veranderd. Alleen het eilandje Agios Sostis, verbonden met het strand, door een smalle houten brug, zal alles wel overleven.

Een smal strandje
Het stukje strand dat achter de hotels en de hoofdstraat loopt, wordt vanaf het kerkje bij de afslag, naar Laganas, steeds smaller. Toch is het de moeite van een strandwandeling waard. Hoewel het woordje strand een tikkeltje overdreven is. Bijna overal staat een lange stenen muur opgetrokken tegen de zee. In de tuin van een luxueus hotel is een kleine kapel helemaal ingebouwd.

Waar vroeger de houten bidstoeltjes stonden, staan nu parasols, stoeltjes en strandbedden opgestapeld. Ook hier heeft de nostalgie zijn tol betaald. Maar iets verderop staan de laatste brokstukken van een oude brug uit 1805. Ooit liep hier een verbindingsweg. Ik kan me geen voorstelling maken hoe de weg gelopen moet hebben. Nu spoelt de zee zeewier tussen de bogen door en wemelt het er van de zee-egels. Een paar vissen vluchten weg als ik een steentje in het water gooi. In een doorgang tussen twee hotels komen we in de winkelstraat. Tegenover het hotel staat Zorba’s taverne. We stappen binnen. Zorba wijst op een schoolbord, het menu van de dag; Kipsouflaki, een Griekse salade en een ijsje toe. We zoeken niet verder.

Een hele klim
We fietsen een beetje door de omgeving. De weg naar Vassilikos is een pittige klim. Dus dan maar de andere kant op. Via Panagoula, een klein gehucht, over een landweggetje, met een uitbundig bloeiende berm, een paar fraaie landhuizen en citroenbomen, komen we op de weg naar Kalamaki. Langs de weg een kleine kapel. Er staat een grote barbecue buiten en het pad is afgezet met rood-wit lint. Een feest nemen we aan. Op dertig meter hoogte, staat een klein kerkje tegen de rots geklemd.

Eigenlijk wilde ik daar wel even heen. Een Griekse moeke maakt een wijds gebaar en tilt het lint op. Een, dikke grillige, eeuwen oude, olijfboom staat langs het oneffen pad naar boven. Daarna grof uitgehakte treden en ruwe flagstones. Er is net een dienst aan de gang. Je moet toch goed gelovig zijn om helemaal naar boven te gaan, want het is een hele klim.

Een lange blauw-wit geschilderde muur is de afscheiding, maar goed ook, als ik naar benden kijk. Het is een kneuterig kerkje, dicht bij de Heer. Hoe bedenk je het, dacht ik nog. Een priester komt naar buiten, hij moet bukken. Dan maakt hij een gebaar dat we naar binnen mogen. Nadat we een kaarsje hadden aan gestoken, ging de terugweg een stuk vlotter. Een koele dronk zou zeker smaken. Maar daarvoor moesten eerst de trappers nog even rond.

Vakanties naar Zakythos>>