De winterstand van zaken

Tekst en foto: *Dick Ridder

‘Ik zou best even om een hoekje willen kijken. Gewoon, hoe het is als er geen toeristen meer zijn’.

Ik hoorde een lichte zucht van verlangen. De gast die al jaren bij ons komt was aan de telefoon. Zij wilde wat inlichtingen omtrent een familievakantie in mei 2014. En plotseling zei ze me dat. Dat van dat hoekje. Even kijken hoe het is als Mirtos de rugleuning een standje luier zet.

Ja hoe is dat? Gewoon. De restaurants op de boulevard zijn op twee na dicht. Een derde is rigoureus aan het verbouwen geslagen. Alles wordt nieuw, zelfs met aangepaste toiletten. Bravo! Maar verder? De toeristenshops zijn potdichtgetimmerd. Geen lilakleurige luchtbedden, geen turquoize emmertjes en zalmroze strandballen aan de straatkant. Rust voor het oog. En verder? Ja, gewoon, de moerbeibomen zijn bijna allemaal gesnoeid en gaan als kale houtstronken de winter in. Een smaakvolle ontbladering, want geiten zijn dol op dat pittige bladhapje. En de mensen daardoor later superdol op die geiten. Ja wat verder nog? Oja, er blijven enkele kafenions gewoon open. Voor de lokalo’s en een verdwaalde rustzoeker die geen contact zoekt. Nou ja, met zijn boek dan nog wel, maar verder niet.

Is het dan niet heel erg saai? Ho ho, wacht even. Saai? Er wonen in Mirtos enkele honderden mensen. Die gaan niet weg in de winter. Die werken of die kuieren. Arbeid of niet, het dorp is in beweging. Je hoort het ook. Uit de kroegjes klinken soms heftige ‘ben het niet met je eens stemmen’.  Wat ik elders soms zo frappant vindt is dat nogal wat zomerse vakantieplaatsen winterse spookholen worden. Geen mens te bekennen. Dat zijn dorpen die er nooit geweest zouden zijn als er geen toerisme was ontwikkeld. Mirtos was er al voor de ‘zonvloed’ en heeft later pas vakantiegangers gastvrij opgenomen in zijn midden. Zodoende leeft het dorp twaalf maanden per jaar. Zo, dat wou ik even gezegd hebben.

‘Dus jullie blijven lekker genieten van die zonnige wintersfeer?’ Ehhh, ahum. Nou, nee. Wij vertrekken. Overmorgen al. Naar Nederland. Naar Almere. Naar het stadshart van Almere Stad. Naar Sinterklaasetalages, Kersttuincentra en vlaggetjesweken bij C&A, Hamsterweken bij AH, Doldwaze dagen bij de Bijenkorf, naar Geen punt bij Karwei, en schuin tegenover Ik ben toch niet Gek.

Nou, eigenlijk zijn we dat dus wel. Gek. Niet blijven, geen zon, geen lekkere Zuid Kreta temperaturen, geen rust, geen ozo Griekse sfeer, geen Kali noem het maar en kalo zeg het maar. Over een korte tijd hebben we het net zo koud en verlangen we net zo heftig naar het hoekje kijken als onze belgast. Waarom we toch gaan? Ach, ik hou zo van boerenkool en kroketten en oja, van mijn familie en vrienden. En van wat theater, zelfs of vooral als het zalmroze, turquoze of lila oogstrelend theater is. En weet je. Half maart zijn we weer terug. Volgeboerenkoold en dichtgekroket. Dan zal ik naar de boulevard waggelen en de zee begroeten als mijn grote buur voor de komende negen maanden. Zal een Ouzoglas heffen op het leven van iedereen in Mirtos en snoepen van de eerste Mezè. Zelfs genieten van lawaaiige kroegdiscussies.

Kom, ik moet nog pakken.  

Kalo Ximona (Chimóna) allemaal!     

*Dick Ridder runt in Mirtos (Kreta) zijn eigen appartementen en studio’s Villa Mertiza
zie www.mertiza.com en hij is schrijver van het boek “en het werd…Griekenland” dat verkrijgbaar is bij alle online boekhandels.