Griekenland - De Griekse Gids
Twitter Griekse Gids    Youtube Griekse Gids    Instagram Griekse Gids    Facebook Griekse Gids    Pinterest Griekse Gids
 
 



  Griekenland weblog

Column: Griekse warme baden

Door: Ferry Visser

Na eerst zes jaar op de  Vakantiebeurs het Grieks Verkeersbureau te hebben geholpen, stond ik dit jaar voor een nieuwe uitdaging. Ik mocht van Jorgos en Wendy van De Griekse Gids, aansluiten bij het Griekse familiebedrijf. Voor mij een hele eer, want ik wist dat Jorgos al bij onze eerste kennismaking - zes jaar geleden - op de Vakantiebeurs een luisterend oor had voor de manier waarop ik de bezoekers te woord stond en best veel wist te vertellen over m.n. rondreizen door heel Griekenland en over de Griekse eilanden. Ik bezocht in die tijd ook geregeld de stand van De Griekse Gids en maakte kennis met de moeder van Jorgos, die ieder jaar vanuit Kreta de reis naar Nederland maakt om o.a. de catering te verzorgen. Wilde ik even bijkomen van mijn werk dan stond er meteen een stoeltje voor me klaar en werd ik met drankjes en hapjes verwend door ‘moeders’. Ook vroeg Jorgos of hij een interview met mij mocht maken, want ik was volgens hem wel iemand met een verhaal. Dat heeft hij later wel geweten, want het interview was zo lang dat het drie websitepagina’s in beslag nam en met gevolg dat een groot deel van Nederland daarna wist wie ‘meester Zorba’ was.

Jorgos (De griekse Gids) en Ferry
Ferry met Jorgos (De Griekse Gids)

Lange inleiding (smile)

Op 15 januari reisde ik per trein van Dordrecht naar Utrecht Centraal naar ‘het andere Griekenland’. Namelijk, het Griekenland van het 'warme bad'. Koffer mee, want ik zou tijdens de Vakantiebeurs in het vestingstadje Woerden overnachten. Het scheelt me zeker een dik uur reistijd en mijn ervaring was dat juist de reistijd en de stress van een overstap wel of net niet halen, een ergernis is. In de trein passeerde een geweldig voorval door mijn hoofd. Dat is ook de reden waarom ik dit nu ook schrijf als een soort inleiding. Het heeft te maken met een belevening uit 2018 die ik u echt niet wil onthouden. Want ook u kan dit zomaar een keer overkomen. ‘In 2018 bezochten Maja en ik het dorpje Matala aan de zuidkust van Kreta. Ik stelde na de landing - en voor de grap - Jorgos op de hoogte. Kreeg vrij snel een appje terug met de mededeling/verzoek dat ik toch echt naar zijn moeder in Vori zou moeten gaan. Ik kon niets beloven, want we waren er nog maar net en omdat we geen rijbewijs hebben zet ik meestal meteen vraagtekens, want “Hoe kom je daar vanaf dit dorp.”

Matala
Matala

Omdat ik ‘moeders’ van de vakantiebeurs ken, zette ik alles op alles om een taxi voor de volgende dag te regelen. Want, zeg nu eerlijk, zo’n kans is uniek en ook nog op de naamdag van Agia Pelagia! Intussen seinde Jorgos zijn moeder in dat ik morgen waarschijnlijk het feest zou komen bijwonen. Het werd een feestje, want alles ging door. Het Matala Beach Hotel regelde een taxi en het werd een ongelofelijke ‘excursie’! De taxichauffeur reed via  de archeologische opgraving Festos in een half uur naar Vori en daar begon de zoektocht naar het kerkje van Agia Pelagia. Dat was nogal wat, want er waren meer kerkjes in het dorp. In mijn beste Grieks vroeg ik bij een taverne of zij ons konden helpen en ja, dat kon want na 100 meter terugrijden zagen we een mooi versierd kerkje.

Kerkje Agia Pelagia in Vori
Agia Pelagia kerkje in Vori

We bedankten de taxichauffeur en vroegen gelijk een kaartje met een telefoonnummer voor de terugreis. Meteen na het uitstappen zag ik ‘moeder’ Evangelia druk bezig voor haar huis. Een taxi in dit dorp is best opvallend dus toen we uitstapten rende ze naar ons toe. Wat een welkom! Zij vertelde in vloeiend Vlaams dat zij de voorbereidingen aan het treffen was voor de plechtigheid na de dienst. Zeg maar de catering. Voor het huis stonden de andere hulptroepen (ook familie) die de tafels mooi versierd hadden en waar later de rijst, schapenvlees en drank op zouden komen. Wat was dit een buitenkans dat we dit konden meemaken! We lieten Evangelia met haar hulp rustig verder werken en doordat de dienst nog wel anderhalf uur kon duren besloten we het dorpje beter te verkennen om daarna terug te keren naar Evangelia, want zij wilde ons in alle rust ontvangen en om ons kennis te laten maken met de rest van de familie. Natuurlijk waren we benieuwd naar ‘de verjaardag van Agia Pelagia’. Het was een  drukte van belang. Via de ramen kon ik zien dat het bomvol was en door de luidsprekers die overal stonden opgesteld hoorden we de Papas de dienst leiden. Voor een twintigtal mensen was er binnen plaats en buiten volgden vele  mensen op bankjes de dienst. Op het pleintje voor het kerkje stond een tafel met brood dat na de dienst gezegend moest worden.

Maar ergens anders zag ik ook broden en binnen een korte tijd stonden we met brood in onze handen. Een knipoog was voldoende om ons duidelijk te maken dat we dit brood nu al konden eten. Al kauwend struinden we alle smalle straatjes door en kwamen ook bij een museum waar antieke voorwerpen uit het vroegere dagelijkse leven waren tentoongesteld. We hoorden en zagen dat dit museum ook een Europese prijs had ontvangen. Het museum was  beslist de moeite waard en toch scheelde het niets of we waren het gewoon voorbij gelopen. Een voltreffer dus. We dwaalden verder door het dorp en kwamen ogen te kort. Op een terrasje zaten de ‘niet-kerkgangers’ aan een drankje of koffie. Na een uur liepen we terug naar het kerkje en we begrepen dat de mis bijna klaar was. De papas (priester) kwam naar buiten en zegende het brood en gaf het brood aan de kerkgangers mee. Hij vervolgde zijn reis naar de mooi opgemaakte tafel bij het huis van Evangelia en zegende hij de mensen van de catering en de maaltijd die opgediend stond. Daarna konden de kerkgangers de maaltijd afhalen en verspreidde iedereen zich om in de buurt van de kerk de maaltijd te nuttigen. Wij waren de enige die de maaltijd in onze handen hielden. Veel kerkgangers woonden dicht bij het kerkje en zaten soms met groepjes gezellig na te ‘kerken’ en te tafelen. Rondlopend werd je gevraagd om aan te schuiven om ook andere lekkernijen te proeven.

Vori

 

GASTVRIJHEID met hoofdletters dus. Er waren meer mensen die de Vlaamse taal machtig waren en daardoor werd de conversatie iets makkelijker. Voor het huis van Evangelia werden de tafels weggehaald en dat was voor ons het sein om kennis te maken met de hele familie Nikolidakis. Yannis woonde met zijn vrouw en kinderen boven de woning van Evangelia. Ik wist echt niet dat hij in Nederland en vooral in België zijn sporen had verdiend met voetbal. Ook in Griekenland kroop het bloed goed, want Griekenland is ook een voetbalgek land. Yannis trainde nu de jeugd van de omgeving op Kreta. We vulden uren met boeiende gesprekken en - natuurlijk- eten en drinken. De zelfgemaakte huiswijn was zo lekker dat we, behalve de zelf geplukte Diktie-thee, ook een anderhalf literfles met wijn meekregen naar Matala. Laat in de middag belden we de taxi en dezelfde chauffeur kwam ons ophalen. Het mag duidelijk zijn dat deze eerste vakantiedag er eentje werd die nu nog steeds onvergetelijk is.’

Het echte werk

Nou ja, voor mij is het geen echt werk, maar helpen. De Griekse Gids voelde niet als een werkgever, het voelt gewoon dat je bij een vriendelijke familie binnenstapt. In eerste instantie wel een beetje onwennig. Ik kende niet alle ins-and-outs, maar gelukkig wel wat er allemaal te vinden is op de website en hoe hartelijk iedereen overkomt. Werkend bij het Grieks Verkeersbureau betekende voor mij ook ‘inlezen’ bij De Griekse Gids en dan aanvullen met mijn eigen kennis en enthousiasme. De ‘crew’ van De Griekse Gids kende ik inmiddels en dat was natuurlijk lekker binnenkomen. Het bedrijf dat zich ook al een jaar bezighoudt met het verzorgen van reizen heeft inmiddels ook een vaste ‘aanhang’ van trouwe bezoekers en reizigers. Bonus is de enorme gezellige gozer met de naam ‘Frans Groenendaal’. Zijn naam vindt u regelmatig terug in de mooie Glossy van het bedrijf. Frans is net als ik een oud leraar met een enorme passie voor Griekenland. “Moeder Evangelia’ verzorgde wederom voor de ‘Griekse natjes en de droogjes’. De omhelzing die we hadden nadat ze mij had gezien was als vanouds. Ook al was ik in Utrecht, hier voel je je, net zoals in Griekenland, echt ‘thuis’. Wendy en Jorgos waren de gastheer en gastvrouw en dat kon je direct zien. Warme betrokken mensen met een Nederlands-Vlaams-en Grieks hart. Hun zoon Adoni zat in een hoekje naast de catering zijn ‘huiswerk’ voor het bedrijf te maken.

Vakantiebeurs 2020 Grieks Gids

Huiswerk voor iedereen

Ik wist dat het een uitdaging was. Griekse Gids Reizen ging zich vorig jaar ook inzetten voor een enorm gat in de Agora (markt). Er komt voor veel mensen een tijd dat je het zat bent om al je reizen zelf te regelen en zeker als het om het bezoeken van de Griekse eilanden gaat. De stress van het boeken van een veerboot en dan ook nog  op een bepaalde dag kan (zeker in de zomermaanden) best voor problemen zorgen. Ook het vervoer van en naar een hotel, appartement, studio of kamer is soms lastig. Dit,  omdat je echt niet de enige bent die op een eiland arriveert. En dát soort zaken wordt nu helemaal geregeld! Via Griekse Gids Reizen kan iedereen zonder stress met vakantie! Natuurlijk moet je zelf ook iets doen. Inlezen, data plannen, accommodatie, hoeveel dagen op een eiland, welke volgorde wil en kan je, en daarna een telefoontje plegen naar het bureau of zelf je reis online boeken*. (* Ik zou bellen, want er zijn altijd vragen die via mail of formulier niet meteen beantwoord kunnen worden.) Daarna betalen, aftellen, koffers pakken, naar Schiphol of een andere luchthaven (ook soms vanuit Eindhoven) en gaan! Mocht er toch iets niet helemaal lekker lopen dan is een telefoontje naar Nederland voldoende om een oplossing te vinden. (Grieken helpen elkaar, maar ook anderen.) Er komt altijd een goede oplossing. Vaart de boot niet uit omdat de golven te hoog zijn (overmacht) dan wordt er meteen een verlenging in je hotel - of elders - geregeld, want nieuwe gasten kunnen toch niet naar het eiland komen. En wie kan dat beter regelen dan een Griekssprekende host vanuit Nederland. Maar ook ik had huiswerk. Een paar dagen voor de Vakantiebeurs hoorde ik dat ik alle dagen kon komen. Ik maakte meteen een PowerPoint over alle combinatiereizen voor ‘het hoppen naar de Griekse eilanden’. Daarmee kon ik alle bezoekers en nieuwsgierigen wegwijs maken. Dankzij de hotspot op Jorgos telefoon kon ik ook de website met alle mogelijke reizen bezoeken. Er was slechts één voorwaarde; Jorgos moest in de buurt blijven. Anders had ik geen wifi.  Het werd een succes, want zowel Frans, Wendy en Jorgos stuurden iedere dag  veel bezoekers en twijfelaars naar mijn tafeltje. Mijn beginnende onwennigheid verdween als sneeuw door de zon. Een beetje jaloers keek ik af en toe naar Frans. Hij kende inmiddels veel vaste bezoekers en zag er zo relaxed uit. Bovendien kon hij de studenten van zijn voormalige school (het ROC Mondriaan in Den Haag) ook goed begeleiden. Qua bezoekers kende ik niet veel mensen, maar dat veranderde toen Pavlos, de voorzitter van de Nederlandse Griekse gemeenschap, bij ons kwam zitten. Hem had ik eerder ontmoet en dat wist hij ook nog. Ik liet even de bezoekers voor wat ze waren want ik  wilde hem wat vragen stellen over de documentaire ‘Hotel Athene’ dat vorig jaar oktober/november op de Nederlandse TV was. Daarin liet Ingeborg Beugels ‘ons’ het werkelijk Griekenland zien en daar was ik enorm van geschrokken en dacht dat dit programma nu niet echt had bijdragen aan een goede PR voor het land. Pavlos kende Ingeborg heel goed en vertelde me heel duidelijk dat het geweldige uitzendingen waren. “De mensen mogen best zien hoeveel Grieken moeten leven anno 2020. De crisis lijkt voorbij, maar echt niet voor alle inwoners.” Ik vertelde hem, hoe ik was geschrokken en ja, ik zie en vertel graag alleen over de mooie dingen van het land. Ingeborg en Pavlos hadden mij weer teruggezet op de echte aarde en in het Griekenland anno 2020.

Anekdote

Op de derde dag wilden twee dames iets meer weten over het eilandhoppen. Op het moment suprême moest ik naar de website en zag dat er geen verbinding was. Ik keek in het rond en zag Jorgos in eerste instantie niet. “Helaas dames, als de eigenaar hier niet is kan ik de website niet laten zien. Jullie zijn helaas niet de enige die ik moet teleurstellen, want Jorgos moet wel eens ergens anders naar toe en omdat het wifi gedeelte via zijn telefoon gaat, hebben we nu pech.” Gisteren was de verbinding ook niet zo best, maar toen Jorgos ging staan, lukte het wel. Enfin, we doken verder in de Powerpoint en kort erna zag ik Jorgos zitten. Hij was in gesprek met, in mijn ogen, belangrijke of bekende personen. “Dames, ik ga jullie redden. Ik ga aan Jorgos vragen of hij wil gaan staan.” Hun ogen ging op standje ‘Huh?’ en weg was ik. Toen Jorgos opkeek vroeg hij wat hij voor mij kon doen. “Wil je even gaan staan Jorgos?” Nu gingen ook de ogen van Jorgos op standje ‘Huh?’ en ging toch maar staan. Vrijwel direct klonk er ergens anders in de stand een “Jaaaaaaaah, hij doet het!” Die reactie kwam uiteraard van ‘mijn dames’. Ik vertelde Jorgos wat het echte probleem was, waarna hij zijn telefoon uit zijn zak haalde en hem dichtbij mijn tafeltje legde. De dames wilde nog net niet meteen gaan boeken, maar hun dank was groot en met de Glossy in handen vervolgden zij hun weg.

In de Glossy staan heel veel reisverslagen van ‘Griekse Gids toeristen’. Het leuke was dat Jorgos en Wendy al deze mensen hadden uitgenodigd. Omdat ik de Glossy pas voor het eerst op de beurs zag, wist ik totaal niet wie en wat men had geschreven. Tijdens de beursdagen ben ik daar wel achter gekomen, want ik sprak o.a. met de familie Hess over de mastiek op Chios en uiteraard over de mastieksnoepjes uit Chios. De grootste lol had ik met Hennie en Alex Koers. Zij hopten naar Kimolos, Milos en sprongen toen over naar Matala. Dit laatste was voor mij natuurlijk het uitgelezen moment om mijn ervaringen bij Matala te vertellen. Gaande weg moest ik steeds meer binnenpretjes hebben gehad, want het was eigenlijk alsof ik mezelf hoorde praten. Alex had zoveel overeenkomsten! Beiden schrijven we graag en zijn gek op fotografie. We zijn ‘Griekofielen’, zijn uit hetzelfde ‘bouwjaar’ en hebben krullen. Tot slot kwam er nog een overeenkomst bij. We zijn namelijk ook gek op muziek. Zelfs de Dordtse band The Zipps, uit de jaren 60, zit in de muziekcollectie van Alex. Ik weet zeker dat Hennie en Alex volgend jaar -  al dan niet met een artikel in de Glossy - weer van de partij zullen zijn. Alle dagen leefde ik me uit en het werd steeds gezelliger. Evangelia had de grootste lol over de manier waarop ik mensen ‘binnenharkte’. Niet met een hark, maar ze vertelde mij in het Grieks/Vlaams dat ik net een visser leek die de vissen met een werphengel binnentrok. Toen ze hoorde dat mijn achternaam ‘Visser” was, moest ze enorm lachen.

Griekse Gids
Griekse Gids 2020

Dansers

Het is ieder jaar een feest als de dansgroep uit Amsterdam verschijnt en danst. Ze dansen het liefst op muziek uit Kreta. Prachtige kostuums zorgen voor een ‘echt Griekenlandsfeertje’. Hun beloning is ongetwijfeld de enorme kijkers voor onze stand. Een andere beloning is natuurlijk als de bezoekers mee gaan doen. Grappig is het dat de groep ook regelmatig ‘vreemd ging’ om in hal 9 bij Oostenrijk hun danskunsten te vertonen. Maar uiteindelijk keerden ze toch terug op hun vaste basis aan de rand van het Grieks terras.

Griekse dans bij de Griekse Gids op de vakantiebeurs

De langste dag

Voor mijn stem was de zaterdag (van 9:30 tot 20:00 uur) net iets te veel van het goede. Ik merkte dat mijn stem hees werd. Velen vroegen zich niet eens meer af hoe dat nou toch zou komen. Ook de bezoekers vonden het helemaal niet erg als er een zwoele stem tot hen sprak. Men schoof lekker ‘dichies’ aan. Dat mocht, als ik maar in het midden kon zitten en de laptop kon bedienen. Vaste gasten moedigden mij gelukkig ook aan zodat ik mij steeds meer thuis voelde ‘in de familie’.

De laatste dag

De eerste uren was mijn stem nog aardig, maar na de middag werd het toch wel moeilijk voor me. De mensen schoven nog dichterbij, want stoppen was er natuurlijk bij. Ik was er natuurlijk niet voor niets. Evangelia verzorgde me braaf met heerlijke warme thee en eigenlijk had ik ook Raki moeten drinken. Gelukkig was ik niet alleen met stemproblemen. Overal hoorde je dezelfde klachten. Met veel mensen en een hele droge lucht in de hal dan vraag je om stemproblemen als je veel praat. Ook hier gold “Gedeelde smart is halve smart” en dat is toch draaglijker.

Ik geloof dat Jorgos en Wendy 10.000 Glossy’s hadden meegenomen naar de beurs. Op de laatste dag hebben we een paar honderd exemplaren achter de hand moeten houden voor het reisbureau in Wijk bij Duurstede. Rond een uur of vier verlieten heel veel deelnemers en bezoekers de beurs. Mijn pijp was leeg en mijn stem weg. Het was echt  tijd om afscheid te nemen. Jorgos en Wendy bedankten mij voor de hulp en van Evangelia moest ik 8 oktober in mijn agenda zetten, want dan vieren ze in Vori weer een feestje. Door mijn jarenlange aanwezigheid duurde het afscheid nemen best lang, want ook op zo’n beurs leer je ook andere collega’s kennen - en andersom - . Daarna hoefde ik gedurende de eerste uren mijn stem niet meer te gebruiken. Dordrecht ligt op zondagavond ruim 100 geluidloze minuten verder en ik hoef alleen maar een OV kaart te hanteren.

Eenmaal in Dordrecht werd het letterlijk en figuurlijk nagenieten van een warm bad. De zoveelste in vijf dagen. Wat heb ik genoten van al die gezellige ‘Griekse Gids fans’ en bezoekers en collega’s!

 


Lees ook deze populaire artikelen

Centraal Griekenland: Nafpaktos, Galaxidi en Delphi
Centraal Griekenland: Nafpaktos, Galaxidi en Delphi
Eilanden van het Noordelijk Egeïsch Zeegebied
Eilanden van het Noordelijk Egeïsch Zeegebied
Reisverhaal: Weer naar Chios
Reisverhaal: Weer naar Chios
Reisverhaal: Onontdekt eiland Astypalaia
Reisverhaal: Onontdekt eiland Astypalaia

© De Griekse Gids 2000-2024