Na de onderwintering

Tekst: Dick Ridder*

Wonen en werken in Mirtos op Zuid Kreta betekent iedere dag vele tientallen kalimera’s, kalispera’s en kalinixta’s. Daar lopen de Grieken, over beter gezegd, de Kretenzers in alle soorten en maten rond. Ik ontmoet hen elke dag, praat met ze en werk met verschillende van hen samen. Ik ben er graag, mede omdat ik de mensen er over het algemeen zo enorm aardig vind. Aangenaam, gastvrij en beschaafd. Zeker, er zit ook wel een hork tussen, een grommer en een brommer. Maar zeg mij waar het dorp ligt waar dit soort type mensen niet bestaat.

Qua Grieken en Kretenzers kom ik derhalve niets tekort. Hoezeer ik ook van het land houd, ik ben natuurlijk geen Griek en zal dat ook nooit worden. Ik hou ook niet van de aanstellerigheid die ik soms ontwaar bij buitenlanders die zich in Griekenland hebben gegrieksionaliseerd. Met maniertjes, beweginkjes en meninkjes die zijn gekopieerd van de originele Griek. Liever een naakte Griek dan een namaak Griek. Na een kleine negen maanden laten wij in november Kreta achter ons om te “overwinteren” in Nederland. Dat klinkt gek.

Eigenlijk moet het “onderwinteren” zijn. Onderdompelen in sneeuw of minstens in sferen van grijze wolkendekken, dikke goedgemutste jassen, potkacheltjes en cv-keteltjes. Wij dompelen ons onder in familie- en vriendenkringen, een beetje cultuur, een kwaliteitskrant en vooral in het begin zelfs in alle Nederlandstalige tv-zenders. Dat leidt tot snelle verzadiging, maar dat terzijde. Het duurt een tijdje en dan kriebelt het eerste lieveheersbeestje op onze koud en wit geworden Hollandse huid. Wij zeggen dat ook tegen elkaar: ‘Het kriebelt weer.’ Dan gaan we kijken wat we weer mee terug moeten nemen, wie we nog willen zien, hoeveel tijd de kalender ons nog in Hollandse sferen houdt. Kortom, we maken ons op voor het nieuwe seizoen in Mirtos.

In onze onderwintermaanden komen wij met regelmaat mensen tegen die hun roots hebben in Griekenland. Echte Grieken dus. Nee, geen namaak Nederlanders. Kijk en dat is ver weg van Kreta een beetje kriebels krijgen. Hartelijk begroet worden door ondermeer de restauranteigenaar in Almere, de verkoper van Griekse producten uit Assen, de fantastische kunstschilder vlakbij Nijmegen en de eigenaar van De Griekse Gids in Wijk bij Duurstede. Allemaal die donkerbruine ogen en dat heerlijke olijfolieaccent. Die hand op je schouder, die vriendelijke lach. Het zwiept mij in enkele seconden even drieduizend kilometer verderop de zon in. En het landschap en de mensen. Ze zwengelen verlangen bij mij aan naar het land waar ik mag wonen en werken en mensen ontvangen die er een week of wat langer van mogen proeven.

Terwijl ik mijn buikje ervan rond mag eten. Het is februari. Nog een paar weken voor vertrek. Ik zal facetten van Nederland missen, maar man o man, wat kan ik soms toch ongeremd verlangen, dankzij die Griekse lieveheersbeestjes.

*Dick Ridder woont in Mirtos (Kreta) en is schrijver van het boek "en het werd...Griekenland" dat verkrijgbaar is bij alle online boekhandels.