Griekenland: 3696 vakanties Griekenland: 35323 hotels

Eilandhoppen Milos, Kimolos en Syros

Tekst en fotografie: Sancha Schuurs

MILOS
Kun je voor ons een reis samenstellen naar eilanden die we nog niet bezocht hebben? Liefst niet te toeristisch en authentiek Grieks.” Ik bel Jorgos van Griekse Gids Reizen en die is meteen enthousiast. “Ik zal jullie wat voorstellen sturen,” lacht hij. Een paar dagen later krijg ik een e-mail met maar liefst vier spannende reizen. Wim en ik hoeven er niet lang over na te denken. Milos en Syros zijn zo verschillend van elkaar, dat we die eilanden graag willen ontdekken.

We vliegen vanaf Eindhoven naar Athene. Daar wacht een taxi die ons naar Piraeus brengt. Vanaf daar varen we met een superfast ferry. Na een stop op Serifos en Sifnos komen we aan op Milos. In het hotel worden we hartelijk onthaald met flesjes water, een boekje en een kaart van het eiland. Als we stroopwafels en kaneelkussentjes overhandigen, raakt de receptioniste ontroerd. Ze begint honderduit te vertellen over de bezienswaardigheden en de streekproducten. Maar daarover later meer… Onze kamer is sfeervol en we hebben een geweldig uitzicht op de haven en de boulevard.

Bekijk eilandhoppen met Milos

Milos
Klima Milos

EEN GEWELDIG BUFFET
“Weet je wat echt een specialiteit is van Milos? Gliko tou koutaliou van pompoen. En we hebben een heerlijke mizithra. Maar misschien willen jullie eerst uitrusten, dan vertel ik morgen alles!” beloofde de receptioniste gisteren al. Deze ochtend staan we echt te kijken van het enorme ontbijtbuffet met lokale specialiteiten. Zo’n bijzonder en uitgebreid ontbijt heb ik nog nooit in mijn leven gezien… Sophia, die over het buffet gaat, vertelt: “We participeren in ‘the Greek breakfast’, een initiatief van Griekse hotels die hun lokale keuken met streekproducten promoten. Je moet direct echt de taart van watermeloen proeven. En heb je de mizithropita al geprobeerd? In de omelet zit feta van hier. En de tomatentaart die jouw man net pakte, is gemaakt van tomaten van het eiland.” En passant krijg ik meteen het recept voor de watermeloentaart.

ADAMAS
Na het ontbijt verkennen we Adamas, het stadje waar we verblijven. Dat blijkt een stuk groter dan we dachten. Achter de boulevard liggen nog veel straatjes en trapjes en om elke hoek kom je wel een verrassing tegen. Een windmolen bijvoorbeeld. Of kermisattracties. Een klein kerkje. Het mooie gemeentehuis. De bekendste kerk is die van Agios Charalampos, met een prachtige klokkentoren. “Oh, indrukwekkend,” verzucht ik. “Al die vlaggetjes, de typisch Griekse brievenbussen, dat pleintje ervoor.” “Het uitzicht is ook prachtig vanaf hier,” vindt Wim. Er is ook een kleine bron met thermaal water in de grot van Hypocrates. Die heet ‘Ta Loutra Tou Lakkou’, wat zoiets betekent als ‘de bron van de put’. Het water is 41 graden en er zit sodiumchloride in. Mensen met artritis, reuma en pijnlijke spieren zouden er baat bij hebben. Op de valreep ontdekken we nog het kerkje van Sint Triadas en om de hoek een piepklein katholiek kerkje. We besluiten de middag met een bezoek aan de supermarkt, want ook dat vinden we altijd een leuk uitje.

Adamas Milos

HET MIJNMUSEUM
“Als jullie naar het mijnmuseum gaan en je wilt daarna naar het strand, dan kun je het beste naar het zandstrand Papakinou gaan. Dat is vlak bij het museum en het is een zandstrand. En als je bedjes wilt, ga dan bij Lydia liggen. Daar zijn de bedjes goedkoper. Ik heb tegen Lydia gezegd dat ze het strand elke dag moet schoonmaken en dat ze niet te veel geld mag vragen voor de bedjes, want dan jaag je de toeristen weg. Haha, ik moet burgemeester van Milos worden.” Sophia schaterlacht. “Sounds good, Sophia, mayor of Milos,” zeg ik, “you really should do that!” Het mijnmuseum is klein, maar heel interessant. Er is een verzameling stenen en mineralen van het eiland waaronder zeldzame soorten die gevonden zijn in de mijnen. En er zijn oud gereedschap, werktuigen en kleding te zien. “Mooi hè, die films waarin oud-mijnwerkers vertellen over hun werk in de mijnen?” vraagt mijn lief na afloop. Dat vind ik ook. Het maakt inzichtelijk hoe zwaar het werk in de mijnen was. Het is nog maar een klein stukje lopen naar het zandstrand. We vermaken ons de rest van de dag met zalig nietsdoen.

PLAKA, TRIOVASALOS, KLIMA EN TRIPTI
“Wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Efthimia en ze zet een schaaltje neer op onze ontbijttafel. “Halvas, die moet je meteen opeten, want hij is nog warm,” verduidelijkt ze. “Jullie eten veel te weinig.” Haha, onze borden zijn vol, dus dat ziet ze verkeerd. “Morgen moet je ook de jam proeven, hoor! We hebben zes verschillende en ze zijn allemaal huisgemaakt.” Ik vertel dat we bij Athèna een auto hebben gehuurd. “Υύρω γύρω, jullie gaan rondtoeren,” roept ze uit. “Heel goed! Veel plezier!”

We beginnen onze trip in Plaka, een prachtig plaatsje dat gebouwd is op een heuvel 220 meter boven de baai van Adamantas, zoals Adamas ook genoemd wordt. Eerst beklim ik het steile pad en heel veel traptredes om het kasteel te bereiken. Wimmie kiest een plekje in de schaduw naast een kleurrijk huisje. “Ik wacht hier wel op je,” zegt hij. “Het uitzicht hier is spectaculair!” wijst een Italiaans stel me als ik halverwege de klim een imposante kerk bereik. Weer beneden slenteren we door de smalle kronkelstraatjes en genieten van de charme van dit mooie, typische Cycladenstadje. We rijden via Triovasalos door naar Klima. Dat is één van de meest gefotografeerde dorpjes van Milos. En dat komt door de kleurrijke vissershuisjes. Ik moet hardop lachen als een grote golf me van top tot teen overspoelt. “Lekker koel in deze warmte!”

“In de catacomben zal het ook wel koel zijn,” denkt mijn lief. We moeten wel eerst een heel stuk afdalen in de hitte, maar inderdaad: in de uitgehakte rotsen is het niet warm. “De catacomben van Milos zijn verdeeld in drie gedeeltes en het geheel is een waar labyrint. De verschillende gangen en tunnels staan niet allemaal met elkaar in verbinding. In de tombes zijn ongeveer 8000 mensen begraven,” vertelt de gids. “Het is heel indrukwekkend,” vinden wij. We rijden naar de windmolens bij Tripiti, maken een korte stop in het dorp en vervolgen onze tocht naar het meer Chivadolimni. Dat is een mooi natuurgebied met daarbij het prachtige strandje Achivadolimni. Via een route door de bergen met geweldige uitzichten komen we langs de kerk van Agios Sostis met uitzicht op de baai van Kipos. En van daaraf keren we huiswaarts.

POLLONIA, PAPAFRAGKAS, SARAKINIKO EN MANDRAKIA
Vlak voordat hij de taxi naar het vliegveld instapte, is Wim gevallen. Efthimia vindt dat hij met zijn beschadigde knie in het thermale water van Alykes moet baden. “Dan is het straks helemaal genezen. Je had al beloofd dat je dat gisteren zou doen!” berispt ze ons. “Vandaag gaan we het echt doen,” antwoordt Wim. “Sancha, jij houdt toch zo van kappertjes? Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht!” “Oh,” roept Sophia, “de kappertjes van Efthimia’s moeder zijn de allerlekkerste!” Na het ontbijt rijden we richting Pollonia. We komen langs een mijnschacht met daarnaast een kerkje dat boven een kleine grot is gebouwd. “Er staat niet eens een hek voor,” zegt Wim. En dus doen we lekker stout en gaan naar binnen. “Hij is nog in gebruik,” valt me op. “Ze rijden hier gewoon naar binnen,” vult Wim aan.

Milos
Mandraki Milos

Pollonia is een pittoresk vissersdorpje. Daar drinken we wat en genieten van het mooie uitzicht. De opgraving van Phylaropi is gesloten. Maar omdat we daar parkeren, komen we wel bij de prachtige rotsformaties van Papafragkas. “Nou, dit staat nergens beschreven! En het is nog wel zo overweldigend!” Ik ben echt onder de indruk. Wat later bij Sarakiniko ben ik nóg meer onder de indruk. “Wauw, alsof je over een maanlandschap loopt,” stamel ik. “Het is hier wel verrekte wit,” merkt Wim op, “het is maar goed dat ik een zonnebril op heb.”

Sancha en Wim op Milos

Ook het dorpje Mandrakia is een plaatje. Allemaal witte huisjes met deuren in alle kleuren van de regenboog. “En een eenpersoonskerkje,” zegt Wim. “En een minivuurtorentje,” lach ik. Dan rijden we naar Plaka om wat te drinken en te eten. “Nou, dan gaan we nu maar kijken of we je knie kunnen genezen,” zeg ik. Het strandje bij Alikes stelt niet zoveel voor, maar het water is inderdaad heel warm. “Ik denk dat dat komt omdat de energiecentrale hier warm water loost…” Wim is er niet van overtuigd dat het een natuurlijk fenomeen is. “Toch voel ik bubbeltjes naar boven komen en is het zand op sommige plekken in zee echt heel heet,” antwoord ik. “Nou, baat het niet, dan schaadt het niet, zullen we maar denken.” “Ik laat morgen mijn goede knie wel aan Efthimia zien,” zegt Wim, “en dan zeg ik dat ik helemaal genezen ben!”

Sarakiniko Milos

ZEFYRIA EN PALIOCHORI
“Zijn jullie gisteren nog naar de thermale bron geweest?” is het eerste wat Efthimia vraagt. Wim laat zijn goede knie zien en zegt: “Ja, helemaal genezen!” en hij doet meteen een dansje. Efthimia trapt er niet in, maar lacht: “Je zit boordevol energie!” Ik vertel dat we graag de sulfietmijnen bij Thiafes willen zien en de mooie kerk van Zefyria. Ze tipt ons: “Jullie kunnen ook nog naar de grotten bij Kastanas.” Helaas lukt het niet ons hele verlanglijstje af te werken. De kerk bij Zefyria is makkelijk te vinden. Maar niet alle wegen staan op de kaart die we hebben en bijna nergens is wegbewijzering. We komen per ongeluk in Paliochori uit, waar prachtige gekleurde rotsen een mooi zandstrand omarmen. Dan moeten we echt terug naar Adamas want we moeten de auto inleveren. Toevallig komen we onderweg nog een paar oude molens tegen en een geitenhoeder met zijn kudde. Dat is een cadeautje op de valreep…

MET THALASSITRA DE ZEE OP
Van Angela en Pascale kregen we dezelfde tip. ‘Doe zeker een boottrip rond het eiland. Kies voor Thalassitra. Die hebben twee mooie grote houten boten. Kost iets meer dan de rest maar dan zit je niet als sardientjes op elkaar. En de lunch is to die for zo lekker. Neem de full trip, dan pik je Poliegos mee, het mooiste blauwe water wat je ooit gezien hebt!!’

“Leloudo was het liefje van een piraat. Naar haar is het schip vernoemd,” vertelt Konstantina. “Dus eigenlijk varen we met een piratenschip!” Konstantina en ik zijn vanaf het eerste moment soulmates. We varen de baai uit en op elk mooi stukje houdt kapitein Yorgos even in, zodat we kunnen genieten. Klima bezochten we eerder al, het dorpje met vissershuisjes met felgekleurde deuren. Konstantina vertelt: “De vissers schilderden de deur van hun huis in een kleur, zodat ze al van veraf konden zien waar ze moesten aanmeren. En hun boot schilderden ze in dezelfde kleur als hun deur. Willen jullie frappé?” Angelos is de man van de kombuis. “Was ‘ie lekker?” vraagt hij. “Heerlijk,” antwoordt Wim. “Goed zo, want ik heb hem gemaakt.” “In dat geval is ‘ie overheerlijk,” complimenteer ik hem.

We zwemmen bij de eilandjes Kimolos en Poliegos. En Pascale heeft absoluut gelijk: Poliegos heeft het blauwste water dat we ooit gezien hebben. Vooraf vertelde Yorgos, dat we de grot in moeten zwemmen. “Links is de grond warm. Dat komt door de vulkaan,” legt hij uit. Later zeg ik tegen Wim: “Het is echt heet. Als ik niet in het water had gelegen, had ik er zweetvoeten van gekregen!”

“Ontbijt!” roept Konstantina. En dat is niet zomaar ontbijt, maar met specialiteiten van het eiland: lokale kaas, brood met een zoute tomatenpasta, sandwiches, druiven en zelfgemaakte pompoenjam. “Oh, komen we toch nog bij Thiafes, het strand met de verlaten sulfietmijnen!” roep ik enthousiast. “Je zou er eigenlijk nog een keer apart naartoe mogen gaan,” zegt Yorgos. Konstantina beaamt dat: “Je kunt de huizen binnengaan. Alles staat er nog in: bedden, meubilair. Zelfs de badkamers zijn nog gewoon bruikbaar.” Even later maken we opnieuw een stop om te zwemmen. Gerakas heet dit prachtige strand met witte rotsen. Bij Kleftiko volgt een verrassing. Angelos zegt dat we even moeten wachten, want ze hebben een klein bootje geregeld waarmee we ín de grotten gaan varen. Het is er prachtig! Zo mooi, dat ik even later nog een duik neem en een paar grotten zwemmend verken. Dan is het tijd voor lunch. En ook die is fantastisch: “Strapatsada is een specialiteit van Milos,” zegt Konstantina. Verder heeft Angelos Griekse salade gemaakt, fava, pastitsio, gigantes, pastasalade met tonijn, een gerecht met courgette en briam. Smullen!

Er is een strand dat bereikbaar is met een ladder, een touw en nog een ladder. “Soms moet je wel een half uur wachten, want er kan maar één persoon tegelijk naar boven of beneden door die smalle spleet,” lacht Konstantina. We bezoeken een grot waarvan het dak na een aardbeving is ingestort. “Vroeger groeide hier een vijgenboom. Maar sinds die dakloos is, is ook de boom er niet meer. Bij de volgende stop zie je opnieuw een oude mijn. Zie je die gaten in de rotsen? Die hebben de gevangenen die hier moesten werken er met de hand uit gehouwen, zodat ze erin konden wonen. Het was heet, het werk was zwaar…” We krijgen watermeloen en vlak voor we de haven van Adamas binnenvaren, moeten we allemaal op het achterdek komen. Daar proosten we samen met raki en halvas.

Pollonia Milos

WANDELEN IN ADAMAS EN FEESTEN OP ZIJN GRIEKS
“Vanavond is er livemuziek in Zefyria en bij de kerk in Adamas,” vertelt Efthimia. “Kun je lekker souvlaki eten en bier drinken.” “Oh, leuk! Niets leuker dan livemuziek!” We zijn meteen enthousiast. “En wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Nicoletta. “Een stukje wandelen. Maar niet al te ver, want het is warm.” “Ja, er staat ook bijna geen wind,” zegt ze.

Na het ontbijt gaan we op pad. We lopen de route langs het strand van Lagkada naar het Franse kerkhof. We komen uit bij twee strandjes, een grotje, een zoutvlakte en we genieten van het mooie uitzicht over de baai. We drinken frappé aan zee. En we bezoeken het schattige kerkje bij het strand. We vervolgen onze wandeling via de ringweg en ontdekken nog een mooi wit met blauw molentje met een hoop afval ernaast. Ook dat is Grieks.

Na een verrukkelijke maaltijd bij familierestaurant Ελλ’οίνων aan het strand lopen we terug naar ons hotel. De weg is afgezet en zowel politie als kustwacht leiden het verkeer om. De kerkklokken luiden al de hele avond.
“Wat is er aan de hand?” vraag ik aan een local. “Morgen is Maria-Hemelvaart * en daarom is er vanavond een speciale mis met daarna een processie,” legt ze uit. En laten wij nou vanaf ons balkon een mooi zicht hebben op die processie…

KIMOLOS OP DE DAG VAN MARIA-HEMELVAART
“Χρόνια πολλά!” (Gefeliciteerd!) Het is Maria-Hemelvaart vandaag, dus iedereen wenst elkaar geluk en gezondheid. “Wat gaan jullie vandaag doen?” vraagt Efthimia. “We gaan naar Kimolos en vanavond naar het feest bij de kerk,” zeg ik. “Μπράβο Σανσα,” zegt ze en ze print de meteen de tabel met boottijden voor ons uit. “Opschieten, dan haal je de bus van 10.30 uur naar Polonia en de boot van 11.00 uur! Γρήγορα!” (Snel!) Wim en ik halen snel onze spulletjes van de kamer en zijn mooi op tijd voor de bus én voor de boot. “Ik ben Eva, leuk kennis te maken,” zegt een vriendelijke Griekse vrouw die op het dek naast me zit. We kletsen honderduit. Over dat ze in Athene woont, maar ook een tijd op Syros woonde en werkte. “Gaan jullie daar deze vakantie naartoe? Dan móét je echt Paprika Beach bezoeken. En ga vooral een dagje naar Tilos en naar Delos, daar krijg je geen spijt van!” We nemen hartelijk afscheid.

Kimolos
Kimolos

“Hé, wat leuk dat we elkaar hier tegenkomen,” zegt een vrouw in de haven. “Ik ben van Athena Travel Service. Jullie hebben vorige week een auto bij ons gehuurd.” “Wat een toeval,” lach ik. We nemen eerst een drankje op het terras van Lostomos met zicht op de haven in het dorpje Psathi. Van hieraf is het drie kilometer naar Chorio, het hoofdstadje van het eiland. Ik draai het telefoonnummer van de enige taxi die hier rijdt. “Ik ben er over tien minuten,” klinkt een vriendelijke vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. “Het is maar goed dat ik Grieks spreek, want zij spreekt geen Engels,” zeg ik tegen mijn lief. De taxichauffeuse brengt ons via heel smalle straatjes tot ver in het stadje.

Kimolos
Kimolos

En echt… Kimolos is zo wonderschoon! Echt een plaatje. Elk straatje, elk hoekje, elk steegje, elk boogje is prachtig. We raken niet uitgekeken en dwalen er een hele tijd rond tot we zo ongeveer alles gezien hebben.

Van daaraf wandelen we op ons gemak terug naar Psathi. Als ik een foto maak van een deur bij een grot, spreekt een aardige Griek me aan. “Je maakt een foto van mijn deur.” “Ja, ik hou van oude deuren,” leg ik uit. “Deze zijn echt al heel oud,” zegt hij, “ik heb hier mijn houten boot achter liggen. De atmosfeer hier is precies goed om hem mooi te houden.”
Vanavond ga ik na het eten nog even naar de kerk. Wim vindt het een te steile klim, dus die loopt terug naar het hotel. Al van verre hoor ik Griekse muziek. Als ik op het kerkplein aankom, snap ik meteen waarom het beneden bij de haven zo rustig is vanavond: iedereen zit hier! “Kom hier zitten!” Een oude man trekt me op het krukje naast hem. Maar ik zit niet lang, want al binnen vijf minuten word ik meegetrokken door een vrouw die vindt dat ik mee moet dansen. Als ik warm en moe ben, ga ik zitten en wuift een andere vrouw me meteen wat koelte toe met een waaier. En daarna krijg ik souvlaki aangeboden die ik vriendelijk afsla. Ik heb geen ander woord voor deze ontvangst dan Filoxenia. En dat is meteen één van de mooiste Griekse woorden die ik ken.

HOP HOP NAAR SYROS
“Hop hop, naar het volgende eiland,” lach ik als we op de boot zitten. Ja, dan lachen we weer wel. Het is vanmorgen nog even moeilijk om afscheid te nemen. Efthimia wenst ons veel plezier. Sofia omhelst ons en heeft tranen in haar ogen. “Ik hoop jullie ooit terug te zien,” zegt ze, “jullie zijn speciaal voor mij en dat zeg ik echt niet tegen alle gasten!” “Jij zit ook in ons hart,” snif ik. Nicoletta geeft twee zoenen.

Bekijk eilandhoppen met Syros

We lopen naar de haven en hebben nog ruim tijd voor frappé op het terras. Een vrouw en een jong meisje zoeken naar een plekje in de schaduw. “Jullie mogen wel bij ons aan tafel komen zitten,” zegt Wim. Dat aanbod nemen ze graag aan en er volgt een heel leuk gesprek. De vrouw heeft drie appartementencomplexen voor de verhuur. Op Kimolos, Mykonos en Skiathos. Ze wil weten wat ik doe en is meteen razend enthousiast als ik vertel over De Gulle Griek. En passant krijg ik meteen een paar lokale recepten van haar die ik voor de winkel kan maken. “Had je al drie recepten in tien dagen verzameld? Dan heb je er nu zes,” zegt ze. “En mocht je ooit in de buurt zijn, dan mag je altijd komen slapen!”
Dan is het tijd om te vertrekken. We varen eerst naar Kimolos en komen onderweg langs het konijn. Dat is een rots die -je raadt het al- de vorm heeft van een konijn. “Op de terugweg als je veel gedronken hebt, dan kun je er ook een beer in zien,” zei Angelos zaterdag toen we de boottocht deden. We varen verder naar Sifnos. De derde stop is Serifos en na een boottrip van bijna 6 uur komen we aan op Syros.

In de haven staan George en zijn zoon Dimitris op ons te wachten met een papier met daarop in vrolijke kleuren onze namen geschreven. “Ja, Jorgos heeft alles goed geregeld, tot de taxitransfers aan toe,” zegt Wim. “Welkom in mijn auto. Hij is al 35 jaar oud en heeft 530.000 kilometer op de teller,” lacht George. “Sorry dat de deur niet van buitenaf open kan,” verontschuldigt Dimitri zich. “Ach, dat geeft toch niks?” lach ik.

Syros is compleet anders dan alle andere eilanden die we gezien hebben. Het heeft grandeur en doet een beetje Italiaans aan. “Er zijn hier twee wegen waar je met de auto kunt rijden,” legt George uit. “Dat is deze weg langs de haven en de weg hierachter die er parallel aan ligt. En als je hier bij de vijfde palmboom omhooggaat via de trappen, dan kom je te voet bij het hotel. Daar is het centrum en hier voor je zie je het centrale plein.” Dimitris brengt onze bagage naar de kamer. We hebben twee balkons. Eentje heeft zeezicht en de andere tuinzicht. Nadat we ons installeren, krijgen we vijgen van George in de tuin. “En morgen krijg je druiven. Wat lief dat je stroopwafels en kaneelkussentjes hebt meegebracht. Hier heb je een boek over Syros en hier een plattegrond.” We moeten beloven dat we naar het centrale plein lopen en daarna bij Seminarios of To Petrino gaan eten. “We moeten maar gewoon doen wat George zegt,” vindt mijn lief. En inderdaad, het eten is er heerlijk.