Griekenland: 3696 vakanties Griekenland: 35323 hotels

Kapitein Francis

Door: Lut van Bogaert*

Bij het horen van “Griekenland” denkt iedereen zowat meteen aan zon, strand, warm weertje, blauwe lucht enz. Maar soms, en dan wel héél soms gaat het wel eens mis: het regent terwijl jij dacht van in de stralende zon te zitten. Dat zou eigenlijk gewoon verboden moeten zijn van zodra de eerste toerist voet aan wal zet, maar ja, op die bewuste dag in mei, dachten de Griekse weergoden daar anders over en regent het pijpenstelen op Paros. Ik, als verwoed tuinierster vind het eigenlijk geweldig dat mijn bloemen en planten nog zo laat in het jaar gezegend worden met een gouden regen.

Normaal gezien snakken de meeste planten al naar een beetje water dat niet meer uit de lucht komt vallen, want op de Cycladen is het heel normaal dat wij zes maanden geen druppeltje water van hierboven krijgen. Mede met zoveel toeristen (die natuurlijk meer dan welkom zijn), is water schaars en moeten wij daar toch wel heel voorzichtig mee omspringen. Maar leg het maar eens uit aan de klant die zoveel moeite heeft gedaan om een weekje in de zon te zitten en dat daar zomaar in 1 keer een dag uit wegvalt omwille van de regen.... zij vinden terstond dat Griekenland helemaal niet zo een gezellig vakantie-idee was.

aliki
Aliki Paros

Dat kunnen we natuurlijk niet hebben en in no-time bouwen wij een “souvlaki-feestje”. Alles wordt bliksemsnel bij de hand gehaald, de bbq wordt aangestoken, de wijn vloeit al volop en wij serveren gratis souvlaki. Ook dat is Griekenland en de regen wordt al snel vergeten. De klanten zijn hoofdzakelijk Belgen, de meesten zijn er voor de eerste keer, maar er is ook een Frans koppel die het niet kunnen laten om jaarlijks naar Paros te komen en het eiland kennen als hun broekzak.

De Franse klanten zijn de enigen die helemaal geen probleem hebben met het verontrustende weerbericht van die dag. Zij gaan tussen de buien door toch nog een ritje maken met de gehuurde jeep. Zij houden vooral van Paros en het weer komt voor hen absoluut niet meer op de eerste plaats. “a bientot!” - “veel plezier en tot straks”. Maar het duurt niet lang of de telefoon rinkelt, en je raadt het al, de Fransen aan de lijn: “Lut, c'est Francis, je suis avec mon voiture dans la mer... (Lut, Francis hier, ik sta met mijn auto in de zee...) “Pardon???” Mijn eerste gedachte is dat hij ergens in een droge rivierbedding geparkeerd staat (heel normaal trouwens), en door de hevige regenval, stroomt daar nu onverwacht toch water door, ook weer heel normaal... en ik dacht, ja, die zit vast, dus ik vraag voor alle duidelijkheid (omdat mijn Frans wel beter kan...): “dans la mer, la mer???” (in de zee, de zee???) En de Fransman zegt mij overtuigend dat hij wel degelijk in de zee beland is. “Dat meen je niet! Waar? Hoe?” Voor zo goed ik het begrepen had, is de wagen ergens in de vissershaven van Aliki te water gegaan. En of ik hem niet zou kunnen komen halen. Ja, natuurlijk, onmiddellijk!

Vijftien minuten later sta ik inderdaad op de jeep te kijken die een duik genomen heeft en nog net met de achterwielen op de kant van de pier is blijven hangen. “Amai, hoe is dat gebeurd?” vraag ik hem verbijsterd. En hier krijg ik het hele verhaal te horen: door de hevige regenval had Francis bij het uitstappen de handrem niet aangetrokken en was de versnelling in neutraal blijven staan. Ja, dan heeft een auto niet veel nodig om het verder zonder chauffeur te doen... Maar geen probleem, de klant is goed verzekerd aan het thuisfront, dus... Terwijl de auto getakeld wordt, worden wij getrakteerd door de “locals”, het ganse dorp in ondertussen aangerukt, op een “souma”. Bij ons zouden we dat “genever” noemen, maar bij de toerist beter gekend als “raki”.

aliki2
Aliki Paros

De eigenaar van de jeep is ook komen aanzetten en maakt er helemaal geen probleem van, vele jaren al een trouwe klant, dus dat kan wel geregeld worden. Maar aangezien de ganse motor (en wat er nog allemaal onder een motorkap zit) zomaar voor een uurtje gepekeld geweest is, zal de rekening toch wel oplopen. Daar maken de klanten helemaal geen probleem van want de verzekering van meneer is “ok” voor zulke voorvalletjes... Dus we bellen met de verzekeringsagent van meneer om het gebeuren even te melden en inderdaad: “Ja natuurlijk, uw verzekering betaalt alles. Kunt u even het verhuurcontract doorsturen?” horen we aan de andere kant van de lijn.

Ja natuurlijk kunnen we dat en 5 minuten later rinkelt de telefoon: “Het spijt ons ten zeerste, maar de gehuurde auto valt niet onder uw verzekeringspolis.” Oei, en waarom niet? Een wagen met vierwielaandrijving is niet verzekerd wanneer u een “golden” visakaart heeft. (U bent gewaarschuwd!!!). Er valt nu een algemene stilte aan onze kant van de lijn, want daar hadden we nooit aan gedacht. Maar dankzij de souma (waren er ondertussen wel al een paar meer dan eentje..) kan meneer toch iets gemakkelijker denken over het te betalen bedrag voor de schade. Ach ja, iedereen is gezond en wel en met de som te betalen is de zaak opgelost.

Bij het afscheid van onze trouwe klant geven we een sleutelhanger in de vorm van een anker als geschenk en souvenir, en wordt hij officieel erkend als “kapitein” Francis. Ondertussen is dit verhaal zo een kleine 10 jaar geleden gebeurd en komen onze kapitein met mevrouw nog elk jaar bij ons op vakantie, en jawel, in mei. Het verhaal komt steevast elk jaar weer boven, bij een ”soumaatje” onder een stralende zon, want er is wel altijd een nieuwe klant die het verhaal nog niet gehoord heeft. We lachen er nog steeds om en Francis mag nog altijd fier zijn op zijn titel als “kapitein van Onira”, want er heeft hem in al die jaren nog niemand nagedaan!

Waargebeurd verhaal. Lut. *Lut van Bogaert is Belgisch en woont op Paros waar ze haar eigen appartementenhotel runt (Hotel Onira) www.onira.gr