Griekenland - De Griekse Gids
Twitter Griekse Gids    Youtube Griekse Gids    Instagram Griekse Gids    Facebook Griekse Gids    Pinterest Griekse Gids
 
 



  Griekenland weblog

Nog net geen Griek

Door: Marianne Straatjes

Je thuisvoelen in Griekenland, je onderdompelen in een Griekse dorpsgemeenschap en beetje voor beetje een echte Griek worden...

In 1969 was ik voor het eerst in Griekenland. Samen met een vriendin heb ik toen een aantal eilanden en een deel van de Peleponnesos bezocht. Twee jaar later ging ik opnieuw, maar toen met mijn huidige echtgenoot. Na een aantal vakanties in verschillende delen van Griekenland, kwamen wij iemand tegen die ons adviseerde om eens naar Andros te gaan. Zijn ouders woonden daar, dus hij wist waar hij het over had: een groen, rustig eiland, met veel mooie stranden. En we konden daar ook weer met hem afspreken. Om een lang verhaal kort te maken: het eiland beviel ons zo goed dat wij steeds terug gingen. Na de vijfde vakantie op Andros, in 1979, hebben we daar een stuk grond gekocht om ons huis op te bouwen.  We wilden niet langs de kust, omdat we verwachtten dat dat in de toekomst misschien wel drukker zou worden. Bovendien wilden we deel uitmaken van een kleine dorpsgemeenschap en zo langzaam Griek worden. De eigenaar, die uien en aardappelen op zijn land verbouwde, had te veel grond om te bewerken. En wij wilden wel kopen. Dus met handen en voeten (en met een vertaler) twee maanden onderhandelen en uiteindelijk het koopcontract tekenen. Met natuurlijk feest, hapjes en vooral veel drank als afronding van de officiële handelingen. Onze vakanties werden vanaf die tijd letterlijk bouwvakvakanties.
 


Marianne als vrijwilliger op het Andros on foot festival
 

De bouwer die de grote klussen deed, woonde samen met zijn vrouw in hetzelfde dorp. Mensen van onze leeftijd, met een zoon die in hetzelfde jaar en op dezelfde dag geboren was als onze oudste dochter. Dat schiep een band. Een band die uitgroeide tot een hechte vriendschap die ons hielp te integreren in het dorp.  We hebben in totaal een jaar of vijftien gebouwd. Lang hebben we in de enige kamer die af was gewoond. Nu ja, gewoond? Het was meer kamperen in een stenen tent. Na jarenlang vakanties in ons inmiddels afgebouwde huis zijn we in 2009 echt (grootste deel van het jaar) op Andros gaan wonen.

Al tijdens de bouwfase werden wij uitgenodigd op naamdagen en vanaf toen deden we ook actief mee aan de jaarlijkse schoonmaakbeurt van het nabij gelegen strand, met aansluitend een barbecue. Want als er wat te vieren is, dan doet de Griek dat ook. En niet alleen dan. Als er iemand bij ons thuis een borreltje komt drinken en anderen herkennen de auto van onze bezoeker, dan druppelen er langzaam steeds meer mensen binnen die ook wat meedrinken en meestal eindigt dat in een gezamenlijke maaltijd. Wij doen dat overigens ook bij anderen in ons dorp. Grieken zijn goed in staat van iets heel kleins iets heel moois te maken. De crisis heeft het leven iets soberder gemaakt, maar deze diep gewortelde gewoontes veranderen gelukkig niet zo makkelijk.
 


Samen met de buren tsipouro maken
 

De dorpsoudste c.q. burgervader van ons gehucht bleef eerst nog een beetje op afstand. Wij hoorden eigenlijk een beetje tegen hem op te kijken, maar hij keek vooral ook tegen ons op. Waarschijnlijk omdat wij de eerste buitenlanders in ons dorp waren. Inmiddels is hij een goed vriend en weet hij, net als de andere leden van de dorpsraads (syllogos), ons altijd te vinden als er weer iets in het dorp gedaan of gemaakt moet worden. Wij doen mee met alle gezamenlijke activiteiten: schoonmaken van het riviertje, onderhouden van de bermen en voorbereidingen van het jaarlijks dorpsfeest. Op die feesten wordt door de vrouwen in het dorp altijd iets lekkers gebakken en ik ben al snel begonnen Hollandse baksels aan te bieden. Eerst werd met argwaan naar mijn zelfgebakken appeltaarten en boterkoeken gekeken, maar meestal bevielen mijn baksels goed. Dus de stoute schoenen aangetrokken om met Nieuwjaar oliebollen te bakken. 190 in totaal, maar om half een was er nog niet een opgegeten. Gelukkig kwam er toen een jongen binnen die er een probeerde en riep dat dit wel heel lekker was. Je zou kunnen zeggen dat toen het schaap over de dam was. Een kwartier later waren alle oliebollen op! Niet alleen het gebak, maar ook de aardbeien die wij kweken, vinden gretig aftrek. Na de introductie van aardbeienjam en aardbeienlikeur (vooral de likeur) op de dorpsfeesten was er plotseling heel veel belangstelling voor onze aardbeiplantjes. Maar de aardbeilikeur moeten we nog steeds zelf maken, omdat veel dorpsgenoten er maar niet in slagen aardbeien uit die plantjes te laten groeien.
 


En natuurlijk voeden we ook een geit op (Saartje)

In de loop der jaren zijn wij meer lopend het eiland gaan verkennen. Ook omdat iemand aan ons gevraagd had om kleine groepjes Nederlanders rond te leiden. Nederlanders die via een kleine touroperator naar Andros kwamen. Maar dat liep snel uit de hand: wij onderhielden contacten met de ticketbureaus, met autoverhuurbedrijven, met hotels en taxichauffeurs, met mensen werkzaam in de diverse kloosters etc. etc.. Het werd een job en dat wilden wij per se niet! Adieu toeristenindustrie, maar we wandelden wel rustig verder. Samen en met vrienden. Zo leerden wij Olga Karayiannis kennen en het fenomeen Andros Routes. Na een aantal wandelingen met haar te hebben gedaan, wisten we dat zij vrijwilligers zocht. Toen hebben wij ons aangeboden als vrijwilligers. Een mogelijkheid om - ook buiten het dorp- steeds meer eilanders te leren kennen. Sinds ruim 1 jaar zijn wij ‘Route Angel’ en hebben wij de ‘Route 11’ onder ons beheer. Met een groepje mensen onderhouden en ontwoekeren we daarmee de route die ook door ons dorp komt. (Route 11 loopt van Batsi naar Arni en is misschien wel de meest afwisselende wandeling die je op Andros kunt lopen).
 


Peter vrijwilliger op route 11

Vorig najaar organiseerde Andros Routes een festival voor hikers/wandelaars. Drie weken lang elke dag een andere wandeling over het prachtige eiland Andros. Elke dag werd afgesloten met een fantastische maaltijd, klaargemaakt door de vrouwen van een van de 18 deelnemende dorpsraden. Wij doen mee: we zijn ten slotte ondertussen Griek onder de Grieken geworden. Tegelijk met het festival was er een hercertificering van de paden door de Europese Wandel Vereniging (EWV/ERA) en een congres van alle wandelorganisaties in Griekenland. Meer dan genoeg te doen dus. Mijn echtgenoot heeft vooraf met een aantal anderen hard gewerkt om de wandelpaden dusdanig op orde te krijgen, dat ze weer gecertificeerd werden in de klasse ‘Leading Quality Trails/ Best of Europe’. Iets waar we hier allemaal -en terecht- erg trots op zijn. Ik zelf heb toen mee gedaan met de organisatie van het festival. Ik was ten slotte al helemaal ingeburgerd en wist bijna alles van de Griekse mentaliteit/stijl van werken. NEE dus. Ik bleek nog net geen Griek of nog steeds geen Griek, wat je wilt. Veel praten en het liefst dwars door elkaar, moeilijk tot beslissingen komen. Eenmaal genomen beslissingen herroepen en veranderen zonder dat anderen daarvan op de hoogte zijn, uitstellen tot het laatste moment. Op belangrijke vergaderingen niet op tijd komen, altijd doen alsof je het heel erg druk hebt. Werken met notulen en agenda's, hoezo? Een plan B voor als het niet mocht lukken, waarom?

Kortom, na 40 jaar aanwezigheid en na tien jaar wonen en leven op Andros werd het toch weer een soort vernieuwde inburgeringscursus voor ons.  Maar ondanks al het chaotische voorwerk werd het een bijzonder geslaagd festival. De mensen die zich hadden ingeschreven voor de wandelingen en festiviteiten vonden het allemaal fantastisch. Dat ik in Batsi op het ‘service-informatiepunt meer dan een week op de eerste vragensteller heb moeten wachten is dan weer bijzaak. Het festival was een dusdanig succes, dat ook dit jaar weer een soortgelijk festival gehouden zal gaan worden en....... natuurlijk zitten wij in weer in de organisatie. Zonder draaiboek, maar in de wetenschap dat het weer heerlijk is in oktober, dat het festival één groot feest is en dat het al een keer goed is afgelopen.

Nog net geen Griek, we blijven oefenen.

Meer informatie over Andros Routes
 


Lees ook deze populaire artikelen

Reisverhaal: Onontdekt eiland Astypalaia
Reisverhaal: Onontdekt eiland Astypalaia
Pasen in Thessaloniki
Pasen in Thessaloniki
Reisverhaal: Weer naar Chios
Reisverhaal: Weer naar Chios
Reisverhaal: Weer terug op Lefkas
Reisverhaal: Weer terug op Lefkas

© De Griekse Gids 2000-2024